Omdat ik als freelance journalist te enthousiast te hard werk en te weinig rust neem, word ik rond mijn 30^e gevloerd door mijn eerste burn-out. Teveel te’s dus! Als we die zomervakantie in Frankrijk zijn, ‘hoor’ ik op een kleine camping aan een rivier ineens een innerlijke stem die zegt: herinner je de kracht van bewustzijn! maar dan in het Engels. Ik hoor het verschillende keren op een dag en het wordt een mantra waarmee ik de dagen doorkom. Ik eet zware pijnstillers omdat mijn lijf pijn doet; onverklaarbaar en raar. Ondertussen raak ik gefascineerd door het woord consciousness – bewustzijn. Wat is dat eigenlijk? Thuisgekomen begin ik er over te lezen en beland in een compleet nieuwe werkelijkheid.

In het gewone, dagelijkse leven zoek ik een antwoord op de vraag hoe ik mijn werk kan blijven doen. Zoek ik hulp omdat ik ‘ziek’ ben of volg ik de behoefte naar meer ruimte en vrijheid, hoe zeer ik ook van mijn werk houd? Ik boek een trip naar een goede vriendin in de Verenigde Staten en we reizen samen door uitgestrekte natuurreservaten in het noordwesten. Daarna bezoek ik mijn nicht op Maui, Hawaii. De schoonheid en de stilte van de natuur doen me zo goed dat ik al heel snel mijn energie weer terug heb.

Tijdens de reis ontstaan vragen die uit de diepte van mijn ziel opborrelen. Langzamerhand breng ik een innerlijk gebied in kaart waarvan ik het bestaan niet kende. Ik ben verrast maar ook bevreemd door deze extra dimensie die gewoon bij mij schijnt te horen. Een mysterie. Want…waar ‘was’ ik eigenlijk al die tijd dat ik me hier niet bewust van was? Of, waar was dit ‘gebied’, dat ik het nooit eerder gemerkt had? Hoe zitten wij als mens eigenlijk in elkaar? Wat zijn we? Wie zijn we? Waarom zijn we hier?
Vanuit verwondering en nieuwsgierigheid neem ik deze vragen als uitgangspunt voor mijn persoonlijke leven. Ik lees alles wat los en vast zit over bewustzijn, volg een opleiding voor toegepaste integrale psychologie, word moeder van twee zonen, werk, doe aan meditatie, yoga, dans en…..krijg een tweede burn-out. Halleluja! Weer teveel te’s! Ik begrijp maar niet hoe mijn geest en lichaam samen kunnen werken. Kennelijk is mijn geest enthousiaster dan mijn lichaam!
Het duurt lang voordat ik me weer helemaal fit voel; ondertussen geniet ik van het moederschap en heb ik helder dat het roer om moet en ik anders met mijn energie en tijd om wil gaan. Na een paar jaar vind ik werk als assistent-leidinggevende bij kloosterzusters. Niemand begrijpt de beweging maar het blijkt op alle fronten een heilzame baan. Ik leer veel van hun wijsheid, dankbaarheid en o zo menselijkheid en ontdek de kracht van het gebed.

In 2009 meld ik me aan bij Andromeda, de School voor Innerlijk Sjamanisme. Ik ga me verdiepen in de chakraspiraal met dieren en bomen, gidsen en engelen en heb er veel plezier in. Ik ontdek er mijn bestemming Rode Strijder en mijn vorm door te Spelen met Vuur. Niet heel gek toch, met twee burn-outs:-?! In 2015 meldt zich een Manta-rog als totemdier in het zuiden van het paarse chakra. Water gaat ineens een belangrijke rol spelen, dus ik besluit te gaan trancereizen met de vraag: wat is de essentie van water.

De trommel slaat en ik ga via mijn totemboom Rode Beuk naar beneden maar er gebeurt niet veel. Het wordt een beetje zwaar…dan richt ik me iets op en ik kom terecht in een druppel, die als vanzelf in een grote oceaan plonst. Ik zak dieper en dieper en merk dat ik niks meer kan zien. Niet dat het water troebel is, het gaat erom dat ik niet ‘zie’ maar voel en ervaar. Als ik dat volg, voel ik hoe helend dat is voor mijn lichaam, alsof het water me schoonspoelt. Dan lijkt het alsof mijn armen en benen groter worden en ik daarmee een bassin omvat. Ik word daar heel blij en ontspannen van en kan lekker achterover leunen. Dan kom ik langzaam met mijn hoofd boven water en is het water mijn hangmat. Het volgende moment zie ik een peilloze diepe put die ik wil peilen. Ik kukel er in en merk dat die beweging doordraait en weer terugkomt onderin mijn wervelkolom. Dan word ik een steen die van een berg rolt en aan de rand van een murmelende rivier terecht komt waaraan de seizoenen zich voltrekken. Het water verdampt, wordt regen, dat zich uitstort over aren, zonnebloemen en Rode Beuk…een vruchtbare cyclus!

Ik schrijf de trancereis op, deel hem in de groep waar ik op dat moment mee bent en that’s it. De reis heeft niet meteen betekenis terwijl ik op zielsniveau wel een diepe resonantie voel. De tijd gaat er overheen en het dagelijks leven neemt het weer over…
Twee maanden later gaan we met een deel van de groep op een studieweek naar de Azoren. Op de avond dat we aankomen, vraagt Ria naar de kernvraag van deze reis voor onze ziel. Ik voel dat er iets groots gaat gebeuren, maar weet werkelijk niet wat. Die nacht ‘verdwijn’ ik in een onbekend gebied. Ik ben inmiddels in het westen met een Risso-dolfijn als totemdier. Dolfijnen hebben het vermogen om onder water te kunnen slapen omdat een deel van de hersens op non-actief staat. Voor dolfijnen heel gewoon, voor mensen een beangstigend avontuur. Ik weet niet meer wat er gebeurt…Word ik gek? Het vreemde is dat ik me met het andere deel van de hersens wel degelijk bewust ben van wat er om me heen gebeurt, met wie ik samen ben, wat we eten. Maar ik heb geen sturend vermogen meer, geen focus. Het enige dat me te doen staat, is laten gebeuren wat gebeuren moet; alles wat niet bij mij hoort door me heen laten gaan en loslaten….als een complete film die aan mijn geestesoog voorbij draait en tegelijkertijd als een soort schoonwassing. Het is een bevreemdende, spannende en wonderlijke ervaring.

Terugkijkend op deze studieweek realiseer ik me dat dit slechts ‘kon gebeuren’ omdat we als groep een energetisch verbonden veld zijn (net zoals een school dolfijnen) dat stevig door onze leraar werd bewaakt en verankerd, hoewel ook zij niet precies wist wat er gebeurde. Voor de zekerheid ben ik naar het plaatselijke ziekenhuis gebracht en door een arts onderzocht, heb medicijnen gekregen die ik na een dag kon afbouwen en op het vliegveld naar huis keerde het andere deel van mijn brein weer langzaam terug. Ik was ‘weer normaal’.

Eenmaal thuis herinner ik me de trancereis, die me troost en vertrouwen geeft dat het een ‘vruchtbare ervaring’ is. Een week later word ik getriggerd door een gesprek met mijn man, die historicus/archeoloog is en in een bijzin het woord Atlantis laat vallen. Dat woord resoneert enorm, terwijl ik geen notie heb van de betekenis. Maandenlang speur ik alles af wat erover te weten en te lezen valt. Plato schreef erover in zijn Dialogen. Op het internet en in de bibliotheek lees ik kritische en minder kritische verhalen over de mythe van een duizenden jaren eerder verzonken land met een hoogtechnologische beschaving. En vervolgens over het Nieuwe Atlantis dat een Nieuwe Tijd symboliseert. De zin en de onzin. 

In de maanden erna ontsluit zich langzaam een diep weten dat ik ooit in de tijd van Atlantis geleefd heb. Ik voel het in mijn hele lichaam. Het is het begin van een lange lijn van vorige levens die ik me stukje bij beetje her-inner. Gaandeweg dringt het besef tot me door dat ik: ‘de wilde essentie en het goddelijke wezen ben, uit vrije wil op aarde om ervaringen op te doen en dit te laten weten.’ En het besef dat wij mensen dat allemaal zijn; multidimensionale wezens die verbindingen kunnen leggen met andere dimensies en andere wezens, en in contact kunnen staan met ons Zelf uit vorige levens en onze toekomstige Zelven. Hoe wij ons lichaam, onze zintuigen, zo kunnen verfijnen en afstemmen dat we boodschappen door krijgen, aanwijzingen vinden, tekens interpreteren en codes kunnen ontcijferen die onze missie duidelijk maken. Hele werelden liggen er, achter de zichtbare.

Dit jaar, 2020 in coronatijd, wordt de betekenis nog duidelijker. Het volgen van mijn ziel is een avontuur en een weg die ik in vertrouwen kan gaan. Het is zelfs de bedoeling! Mijn enthousiasme, nieuwsgierigheid en liefde voor dit leven maken die weg juist mogelijk. Sinds ik daar niet meer tegen vecht, brand ik ook niet meer op en begrijp ik steeds beter mijn plek hier op aarde. Een levensecht avontuur!