Tijdens mijn studie psychologie, ergens in de jaren 90, nam ik eens deel aan een zelfonderzoek. Door middel van een beproefde methode kon je helder krijgen wat voor jou van waarde is in je leven en dat deze waarde zodoende je leven stuurt. ‘Mijn ziekte bepaalt teveel mijn leven’, was de zinssnede die bij mij leidend bleek. Vanaf mijn geboorte heb ik last van astma en vanaf mijn 19e ook van reuma. Ik ben ambitieus en die ziektes hebben me altijd in de weg gezeten om te doen wat ik wilde. Het werkte erg beperkend en ik werd er boos en soms woedend van en ook verdrietig. Toen ik in de psychologie colleges leerde dat mensen die reuma als diagnose hebben vaker last hebben van een depressie, kon ik dat helemaal invoelen en begrijpen!

Gaandeweg, met vallen en steeds weer opstaan, leerde ik wel met mijn beperkingen omgaan. En de beste optie om de moed erin te houden was wel: ‘Ik doe niet niks, ik sta niet stil, ik doe iets anders in de tijd dat ik een reuma-aanval heb en daarna moet revalideren en herstellen.’ Daardoor werd de woede minder en ook de schaamte. Want ook die was groot. Ik begon al iets van een lerend effect van mijn beperking te herkennen. Er veranderde iets wezenlijks na mijn eerste trancereis. Inmiddels heb ik er in 20 jaar honderden gemaakt. Zowel zelf, als met anderen. Maar deze is me altijd bijgebleven als doorslaggevend in het omgaan met mijn chronische klachten. Hoe het zover kwam… Als trainer werkte ik vaak op locatie en had er net 5 dagdelen hard werken opzitten. ‘Lekker vrij!’, dacht ik nog net. En vervolgens viel ik door een openstaand luik op de vloer in het hotel waar ik net vertrok. Gescheurde enkelband en dusdanige kneuzing dat mijn been blauw zag. Ik kon niet meer lopen. Balen! Het ging juist zo goed de laatste tijd… ‘Lekker vrij’, werd weken zitten op de stoel en liggen in bed. Mijn reuma, die de Ziekte van Bechterew wordt genoemd, ligt altijd op de loer. Is er ergens een verstoring, dan grijpt hij toe! En dat gebeurde ook nu weer. Herstelperiodes duren daardoor ook extra lang.

Bij Ria Font Freide had ik een jaartraining De Wijze Vrouwen gevolgd. Vanuit haar praktijk en School voor Innerlijk Sjamanisme Andromeda verzorgde zij diverse leertrajecten. Ik leerde communiceren met bomen in de Lindelaan in Nijmegen en te werken met de maankaarten van Jamie Sams als leidraad. Dat alles gedurende een zaterdag per maand. We werkten in een groep en de rest van de maand stond in het teken hiervan. Alhoewel ik het nogal vreemd vond en het zitten bij de bomen schaamte opriep, voelde ik me erdoor geraakt en ik kreeg het gevoel eindelijk thuis te komen. Ik voelde met name een groei in bewustzijn van andere dimensies en in 2001 schreef ik me dan ook in voor het leertraject Innerlijk Sjamanisme. Maar zover was ik op het moment van de val nog niet. Terwijl ik niet kon lopen en dus zat en lag met mijn pijnlijke voet en been, stelde Ria voor om een trancereis te maken. Ter heling. Ik had geen notie hoe zoiets ging, maar kon me makkelijk overgeven aan de trance. Ook omdat ik vanuit de studie dramatherapie gewend was om visualisaties te ondergaan en zelf te geven. Wel merkte ik direct dat dit, de trance, anders was. Het voelde dieper en verdergaand. Bovendien voelde ik me op mijn gemak bij Ria’s begeleiding.

Direct die eerste keer kwam ik in drie vorige levens terecht. In een razend tempo zo leek het. Achteraf bleek het uren geduurd te hebben, maar ik was ‘de tijd volkomen kwijt’. Helemaal los van mijn waakbewustzijn bleek de beleving van tijd er niet meer toe te doen. Een heel bijzondere ervaring. De eerste van drie levens was ik een Eskimo. Ik moet eigenlijk Inuit zeggen. Ik ben een jonge man van 19 jaar die wordt opgeleid tot strijder. In de stam waar ik bij en in woon, gelden vast omschreven regels. Ieder krijgt een taak in het leven. De mijne zou zijn: strijder, om te vechten ter bescherming voor de stam. Ik ben een ambitieuze jonge man die zich met hart en ziel inzet. Dan gebeurt er iets bepalends. Ik word aangevallen door een krijger en in mijn bovenbeen geschoten. De verwonding is dusdanig dat ik mijn toekomstige taak en beroep vaarwel kan zeggen. Aan een manke strijder hebben ze niks in de stam. Mijn toekomst lijkt geruïneerd. Maar als ik onder begeleiding van Ria mijn leven vervolgens ‘doorspoel’ (als bij een video) dan blijk ik op latere leeftijd de leider van de stam te zijn geworden. Door de aanslag die er op mij werd gepleegd, moest ik worden ‘omgeschoold’. Dat bleek precies de bedoeling van en voor mijn ziel, deze functie te leren vervullen en de vaardigheden te ontwikkelen die passen bij deze taak van hoofdman. Direct na deze reis werd mij duidelijk dat de jonge man en ik op dezelfde leeftijd de kracht in onze benen verloren. Hij door een aanslag, ik door een ernstig reuma ziekte. Ook een overeenkomst was, dat door deze ‘ingreep’ het perspectief op het leven veranderde en er een ander pad diende te worden ingeslagen. Een nieuwe route werd hierdoor uitgestippeld.

‘Alles mooi en aardig’, zei mijn ego via mijn gedachten, ‘maar hier heb ik geen zin in.’ Ik had helemaal geen zin om mijn ziekte(s) te accepteren en er naar te leven. Ik had me nog nooit op de kop laten zitten, ik vocht. Ik vocht tegen mijn beperking. Ik wilde ‘gewoon’ zijn, net als ieder ander. Ik wilde presteren en iets bereiken. Ik wilde maatschappelijk ‘meetellen’. Naarmate de tijd verstreek en ik via mijn innerlijk sjamanistische route steeds verder in de chakra’s doordrong, veranderde het perspectief. Via onder andere het doen van trancereizen, kreeg ik nieuwe inzichten én ontdeed ik me van een aangeleerde visie op ziek zijn en ziekte. Door middel van een meerdimensionaal projectiescherm als het ware, keek ik in vorige levens. Ik was projector, projectiescherm en observator tegelijk. Ik ervaarde en nam deel aan scènes uit die levens die er toe deden als informatie voor dat moment.

Een trancereis ruimt ook op. Je kunt datgene dat je in vorige levens hebt meegenomen als bagage doorwerken en als het ware afwerpen en loslaten. Natuurlijk gaat dit niet zonder slag of stoot. Er is moed nodig om door het stof te gaan, pijn te ervaren. Pijn kan vele gezichten hebben en op diverse manieren toeslaan, schrijnen en knagen. Maar het blijkt dat er-doorheen-gaan, onder andere door het doen van trancereizen, mogelijk is om het los te kunnen laten. Je bent dapper als je onder ogen leert zien dat datgene dat je in de ander veroordeelt, stamt uit een eerder geleefd leven, waar je dader was in plaats van slachtoffer. Nog meer dapperheid vraagt het misschien wel, als je de krachten en kwaliteiten die je in je blijkt te hebben, ten toon spreidt. Boven het maaiveld uitsteken valt niet mee. Angst voor buitengesloten te raken kan dan je deel worden. Kortom, wat zich steeds weer laat zien, is dat waarnemen van mogelijkheden en die daadwerkelijk vormgeven in plaats van je vasthouden aan beperking, een genade is en een zegen.

Inmiddels ben ik twintig jaar verder. Mijn bestemming is leraar Levensgenieten weet ik nu. Gedurende acht jaar begeleid ik leerlingen in een traject dat we Soul & Senses noemen. Ze leren samen te werken met krachtdieren, bomen en stenen binnen het terrein van de chakra’s en leren via trancereizen waar te nemen en te werken in en met het oneindige netwerk. Van het credo: Mijn ziekte bepaalt teveel mijn leven, ben ik op weg naar de uitspraak: mijn ziekte leidt mij naar verlichting. Concreter gesteld, mijn ziekte is mijn gids en de trancereis één van mijn reisleiders. Overgave is hierbinnen een sleutelbegrip. Geen vechten meer, maar meewerken en meegaan en de reis aanvaarden.

Marjolijn van Burik