Tijdens mijn studie psychologie, ergens in de jaren 90, nam ik eens deel aan een zelfonderzoek. Door middel van een beproefde methode kon je helder krijgen wat voor jou van waarde is in je leven en dat deze waarde zodoende je leven stuurt. ‘Mijn ziekte bepaalt teveel mijn leven’, was de zinssnede die bij mij leidend bleek. Vanaf mijn geboorte heb ik last van astma en vanaf mijn 19e ook van reuma. Ik ben ambitieus en die ziektes hebben me altijd in de weg gezeten om te doen wat ik wilde. Het werkte erg beperkend en ik werd er boos en soms woedend van en ook verdrietig. Toen ik in de psychologie colleges leerde dat mensen die reuma als diagnose hebben vaker last hebben van een depressie, kon ik dat helemaal invoelen en begrijpen!

Gaandeweg, met vallen en steeds weer opstaan, leerde ik wel met mijn beperkingen omgaan. En de beste optie om de moed erin te houden was wel: ‘Ik doe niet niks, ik sta niet stil, ik doe iets anders in de tijd dat ik een reuma-aanval heb en daarna moet revalideren en herstellen.’ Daardoor werd de woede minder en ook de schaamte. Want ook die was groot. Ik begon al iets van een lerend effect van mijn beperking te herkennen. Er veranderde iets wezenlijks na mijn eerste trancereis. Inmiddels heb ik er in 20 jaar honderden gemaakt. Zowel zelf, als met anderen. Maar deze is me altijd bijgebleven als doorslaggevend in het omgaan met mijn chronische klachten. Hoe het zover kwam… Als trainer werkte ik vaak op locatie en had er net 5 dagdelen hard werken opzitten. ‘Lekker vrij!’, dacht ik nog net. En vervolgens viel ik door een openstaand luik op de vloer in het hotel waar ik net vertrok. Gescheurde enkelband en dusdanige kneuzing dat mijn been blauw zag. Ik kon niet meer lopen. Balen! Het ging juist zo goed de laatste tijd… ‘Lekker vrij’, werd weken zitten op de stoel en liggen in bed. Mijn reuma, die de Ziekte van Bechterew wordt genoemd, ligt altijd op de loer. Is er ergens een verstoring, dan grijpt hij toe! En dat gebeurde ook nu weer. Herstelperiodes duren daardoor ook extra lang.

Bij Ria Font Freide had ik een jaartraining De Wijze Vrouwen gevolgd. Vanuit haar praktijk en School voor Innerlijk Sjamanisme Andromeda verzorgde zij diverse leertrajecten. Ik leerde communiceren met bomen in de Lindelaan in Nijmegen en te werken met de maankaarten van Jamie Sams als leidraad. Dat alles gedurende een zaterdag per maand. We werkten in een groep en de rest van de maand stond in het teken hiervan. Alhoewel ik het nogal vreemd vond en het zitten bij de bomen schaamte opriep, voelde ik me erdoor geraakt en ik kreeg het gevoel eindelijk thuis te komen. Ik voelde met name een groei in bewustzijn van andere dimensies en in 2001 schreef ik me dan ook in voor het leertraject Innerlijk Sjamanisme. Maar zover was ik op het moment van de val nog niet. Terwijl ik niet kon lopen en dus zat en lag met mijn pijnlijke voet en been, stelde Ria voor om een trancereis te maken. Ter heling. Ik had geen notie hoe zoiets ging, maar kon me makkelijk overgeven aan de trance. Ook omdat ik vanuit de studie dramatherapie gewend was om visualisaties te ondergaan en zelf te geven. Wel merkte ik direct dat dit, de trance, anders was. Het voelde dieper en verdergaand. Bovendien voelde ik me op mijn gemak bij Ria’s begeleiding.

Direct die eerste keer kwam ik in drie vorige levens terecht. In een razend tempo zo leek het. Achteraf bleek het uren geduurd te hebben, maar ik was ‘de tijd volkomen kwijt’. Helemaal los van mijn waakbewustzijn bleek de beleving van tijd er niet meer toe te doen. Een heel bijzondere ervaring. De eerste van drie levens was ik een Eskimo. Ik moet eigenlijk Inuit zeggen. Ik ben een jonge man van 19 jaar die wordt opgeleid tot strijder. In de stam waar ik bij en in woon, gelden vast omschreven regels. Ieder krijgt een taak in het leven. De mijne zou zijn: strijder, om te vechten ter bescherming voor de stam. Ik ben een ambitieuze jonge man die zich met hart en ziel inzet. Dan gebeurt er iets bepalends. Ik word aangevallen door een krijger en in mijn bovenbeen geschoten. De verwonding is dusdanig dat ik mijn toekomstige taak en beroep vaarwel kan zeggen. Aan een manke strijder hebben ze niks in de stam. Mijn toekomst lijkt geruïneerd. Maar als ik onder begeleiding van Ria mijn leven vervolgens ‘doorspoel’ (als bij een video) dan blijk ik op latere leeftijd de leider van de stam te zijn geworden. Door de aanslag die er op mij werd gepleegd, moest ik worden ‘omgeschoold’. Dat bleek precies de bedoeling van en voor mijn ziel, deze functie te leren vervullen en de vaardigheden te ontwikkelen die passen bij deze taak van hoofdman. Direct na deze reis werd mij duidelijk dat de jonge man en ik op dezelfde leeftijd de kracht in onze benen verloren. Hij door een aanslag, ik door een ernstig reuma ziekte. Ook een overeenkomst was, dat door deze ‘ingreep’ het perspectief op het leven veranderde en er een ander pad diende te worden ingeslagen. Een nieuwe route werd hierdoor uitgestippeld.

‘Alles mooi en aardig’, zei mijn ego via mijn gedachten, ‘maar hier heb ik geen zin in.’ Ik had helemaal geen zin om mijn ziekte(s) te accepteren en er naar te leven. Ik had me nog nooit op de kop laten zitten, ik vocht. Ik vocht tegen mijn beperking. Ik wilde ‘gewoon’ zijn, net als ieder ander. Ik wilde presteren en iets bereiken. Ik wilde maatschappelijk ‘meetellen’. Naarmate de tijd verstreek en ik via mijn innerlijk sjamanistische route steeds verder in de chakra’s doordrong, veranderde het perspectief. Via onder andere het doen van trancereizen, kreeg ik nieuwe inzichten én ontdeed ik me van een aangeleerde visie op ziek zijn en ziekte. Door middel van een meerdimensionaal projectiescherm als het ware, keek ik in vorige levens. Ik was projector, projectiescherm en observator tegelijk. Ik ervaarde en nam deel aan scènes uit die levens die er toe deden als informatie voor dat moment.

Een trancereis ruimt ook op. Je kunt datgene dat je in vorige levens hebt meegenomen als bagage doorwerken en als het ware afwerpen en loslaten. Natuurlijk gaat dit niet zonder slag of stoot. Er is moed nodig om door het stof te gaan, pijn te ervaren. Pijn kan vele gezichten hebben en op diverse manieren toeslaan, schrijnen en knagen. Maar het blijkt dat er-doorheen-gaan, onder andere door het doen van trancereizen, mogelijk is om het los te kunnen laten. Je bent dapper als je onder ogen leert zien dat datgene dat je in de ander veroordeelt, stamt uit een eerder geleefd leven, waar je dader was in plaats van slachtoffer. Nog meer dapperheid vraagt het misschien wel, als je de krachten en kwaliteiten die je in je blijkt te hebben, ten toon spreidt. Boven het maaiveld uitsteken valt niet mee. Angst voor buitengesloten te raken kan dan je deel worden. Kortom, wat zich steeds weer laat zien, is dat waarnemen van mogelijkheden en die daadwerkelijk vormgeven in plaats van je vasthouden aan beperking, een genade is en een zegen.

Inmiddels ben ik twintig jaar verder. Mijn bestemming is leraar Levensgenieten weet ik nu. Gedurende acht jaar begeleid ik leerlingen in een traject dat we Soul & Senses noemen. Ze leren samen te werken met krachtdieren, bomen en stenen binnen het terrein van de chakra’s en leren via trancereizen waar te nemen en te werken in en met het oneindige netwerk. Van het credo: Mijn ziekte bepaalt teveel mijn leven, ben ik op weg naar de uitspraak: mijn ziekte leidt mij naar verlichting. Concreter gesteld, mijn ziekte is mijn gids en de trancereis één van mijn reisleiders. Overgave is hierbinnen een sleutelbegrip. Geen vechten meer, maar meewerken en meegaan en de reis aanvaarden.

Marjolijn van Burik

Ieeeel. Bah.
Is het eerste wat in me opkomt als ik het hardop uitspreek.
Ik word een beetje lacherig, wil het afdoen en voel tegelijk spanning in mijn hartstreek, omdat ik geen idee heb waarover ik kan schrijven. Om eerlijk te zijn houd ik daar niet van. Het niet weten.
Ik zou kunnen besluiten er niet op door te gaan, maar dat kan niet. Ik leef namelijk sinds 2012 als Innerlijk Sjamaan en ben verbonden met Vereniging Andromeda, samen met 30 andere Innerlijk Sjamanen en onze leraar Ria Font Freide.

Een van de wijsheden die ik mede door deze verbintenis verworven heb is dat als iets gevoelig is in mijn hart dan mag ik mezelf de tijd gunnen te wennen aan het gevoel door er
contact mee te maken. Ook mag ik alle 101 ideeën over dat gevoel en mezelf zien. Vanuit het vertrouwen dat dit is wat juist is voor mij, nu. Vanuit deze houding en door inspanning(en) te doen en bewegingen te maken zal het vanzelf ontstaan, is mijn ervaring.

Mijn bestemmingsvorm als Innerlijk Sjamaan is:
Ik strijd al spelend om de verbinding tussen pijn en plezier helder te maken.

Door te starten met schrijven hierover en het uitwisselen met 2 soms wat fanatieke en tegelijkertijd liefdevolle mede Innerlijk Sjamanen, kwam ik tot het besef dat mijn eigen bestemmingsvorm voor mij de hoogste spirituele basis van vertrek is voor dit verhaal en tegelijkertijd mijn leven.

In Juni 2022 kwam ik samen met 2 mede Innerlijk Sjamanen een middag bijeen om uit te wisselen over de website van onze vereniging. Het is me heel dierbaar om uit te wisselen met Innerlijk Sjamanen en samen nieuwe initiatieven in de wereld te zetten. Daar ontstond het idee en de vraag aan alle Innerlijk Sjamanen of ze hun eigen specifieke bijdrage voor op de website wilden doen aan de hand van de vraag;
Hoe geef jij jouw Innerlijk Sjamaan vorm in je leven?

Een paar dagen erna is er een strijdersbijeenkomst. Dat is een bijeenkomst waarin we samen afspreken met 4 verschillende Innerlijk Sjamanen, die als bestemmingsvorm strijder zijn. We wisselen dan uit met elkaar over wat het betekent om strijder als bestemmingsvorm te zijn. In de dagen voor de bijeenkomst ontstond bij mij een vraag; Wat is de kracht van mijn strijdersvorm? Op de strijdersdag komt vanuit mijn schone en goddelijke ruimte het idee om de 2 verschillende vragen te combineren. En ja… als ik nieuwsgierigheid voel en het uitdagend vind, dan ga ik ervoor.

Sinds dit jaar maak ik via yin-yoga oefeningen makkelijk en op een nieuwe manier contact met mijn lichaam, totemdieren, totembomen en krachtvoorwerpen uit mijn medicijnbuidel. Ik besluit de vragen te combineren terwijl ik 45 minuten yin-yoga oefeningen op mijn yogamat doe.

Ik leg als start van de oefening m’n vragen in stilte neer en maak een verbinding met de medestrijders door onze gezamenlijke strijderstekening naast me te leggen en vervolgens m’n klankschaal te luiden.

Er gebeurt iets opmerkelijks. Tijdens iedere yin-yoga houding wordt er een ander deel van de gecombineerde vragen belicht. De indrukwekkendste en mooiste belichting waren toen m’n tranen kwamen en ik begon te huilen toen ik besefte hoeveel ik van mezelf houd. Dat was het wezenlijke signaal voor mij om te weten waarover ik mag schrijven.

Houden van mezelf in dagelijkse ervaringen
-Op een middag begin Juli
Ik ben moe. Ik vind dat ik van alles ‘moet’ doen en zou kunnen doen voor mijn werk als coach/begeleider van jongeren. Als ik zo ben, ben ik niet leuk voor mezelf. Ik besluit dat ik vandaag niets meer doe en vanuit thuis zijn kijk waar ik zin in heb. De gedachten in mij blijven ondanks het besluit zeggen dat ik van alles ‘moet’ doen en zou kunnen doen. Echter het krachtigste deel in mij waaruit het besluit is ontstaan doet daar niet aan mee. Als de gedachten toch blijven gaan komt dit woord in me op. Strengheid.
Streng zijn is voor mij wanneer de toevoer naar mijn eigen hart is afgesloten. Het waarnemen vanuit van alles vinden weegt dan belangrijker dan mijn ware zijn. Het bijzondere cadeau wat ik ontvang door nu met mijn strengheid bezig te zijn is het besef van mijn ware zijn. Accepterend dat er moeheid is, dus verbonden. Me verbindend ontstaat zo een nieuw idee voorzien van een licht enthousiasme;
zo kan dat gaan.

-Op de laatste vrijdag aan het eind van dit school- en werkjaar gebeurt er iets
Aan het begin van de week appt een vriend mij met de vraag of ik zin heb om vrijdagmiddag mee te gaan naar de Zwarte Cross. Ik bevind me vol in de werkmodus en drukte, maar vind het een licht voorstel en stel mezelf er voor open. Ja, ik ga mee. Het is een tijd van afscheid nemen van 2 jongeren met wie ik vele jaren heb gewerkt. Tegelijk meldt de ene na de andere nieuwe jongere zich. Echt levend. Op de Zwarte Cross komt opeens een berichtje van de zus van een ‘nieuwe’ jongere. Ze verteld hoe blij ze is dat ik er ben voor haar broertje, haar moeder en andere broer. Het raakt me dat te lezen. Kort erna zie ik een jongen met lang haar van een jaar of 10. Het is een luid concert. De jongen staat vooraan bij het podium en hij danste en schudde met zijn hele lichaam, alsof hij niets anders wilde. Het raakte me. Ik voelde tranen opkomen en stromen. Daarna kwam het besef waarom ik vol overgave het werk doe wat ik doe en dat daar zeker bij hoort dat ik geraakt mag worden en zijn. Hoe kwetsbaar en niet leuk ik die momenten ook vind, daar zit mijn kracht. In de overgave aan mijn tranen begint tegelijk heel subtiel altijd een nieuwe stroom die mijn nieuwsgierigheid prikkelt en me in de loop van de tijd op verassende plekken kan brengen.

-Het woord ‘Spiritueel Besef’ wordt me toegeschoven.
Het proces om te schrijven (actieve houding) over mijn bestemmingsvorm zorgt ervoor dat ik geholpen word door het veld van innerlijk sjamanen en mijn eigen aanwezigheid. Vandaag tijdens mijn yogaoefeningen hoor ik de woorden Spiritueel Besef.

Ik maak contact met deze woorden door ze te voelen met mijn hart. Ik vraag wat ik met deze woorden kan doen en voel na een stilte dat ik erover kan schrijven. Dus dat ga ik doen. Al komt er in het begin helemaal niets in me op. Ik kan deze woorden ontvangen en ermee in gesprek gaan. Dat kan ik doordat er in de loop van meerdere jaren een goede netwerkverbinding is ontstaan met mijn ziel en spirituele hulpbronnen (totemdieren, bomen en krachtvoorwerpen uit mijn medicijnbuidel). Wat ik nu schrijf vind ik lastig om in woorden uit te drukken. Ik beschouw m’n goede netwerkverbinding als iets wat voor mij relevant is in mijn dagelijkse leven, zodat ik weet waarmee en op welke manier ik met iets bezig kan zijn of gaan. Ik ben niet gewend om uit te leggen aan anderen hoe m’n netwerkverbinding werkt en sta niet perse te juichen om dat te  doen, merk ik nu. Je kan je dus wel een voorstelling maken van hoe langzaam de woorden en zinnen die je nu leest tot stand zijn gekomen met her en der een zwetende oksel, haha.
Desondanks is het leven van mijn bestemmingsvorm op aarde in het dagelijkse leven mijn ultieme geloof. Daar zit mijn kracht. Ik ben er ‘veel’ mee bezig en maak er dagelijks tijd voor. Met wat dan precies? Met het spirituele deel van mijn vorm/aanwezigheid op aarde. Mijn spirituele besef is zowel enorm verreikend als verrijkend te noemen.

-Contact met de Zwarte Panter
De Zwarte Panter is mijn krachtigste totemdier. Hij komt me de afgelopen weken regelmatig bezoeken, steunen en me ‘dingen’ vertellen.

Ik schrijf het volgende in mijn logboek (Juli 2022).
Op woensdagmiddag komt de zwarte Panter langs (7e chakra, windrichting West). Hij loopt rustig op me af en schuurt zachtjes met zijn kop langs mijn schouders. Jouw kwaliteit.

Bewegingen op alle lagen in gang zetten.
Het doet er niets toe wat anderen ervan vinden.
Wees blij met dit geschenk.

Daan

Deze trancereis maakte ik op 17 december 2019. Vanaf september 2006 geef ik actief vorm aan mijn leven als Sjamaan. Ook voor die tijd was er natuurlijk al een groot bewustzijn voor spiritualiteit. Ik kon en kan een sturende, stuwende kracht ervaren voorbij de grenzen van mijn zintuigen (en soms ook net erbinnen) en voelde en voel nog steeds dat die kracht vanzelf in de richting van groei en heel-worden staat.

Omdat ik jaren werkte in een wetenschappelijke omgeving en zelf een wetenschappelijke opleiding heb gehad, heb ik lang gewacht met vorm geven aan dat diepe besef. Behalve regelmatig bezoek aan diverse kerken. Een reis om de wereld van 6 maanden met mijn gezin, echtgenoot en drie schoolgaande kinderen, maakte dat ik me los kon maken van de ongeschreven regels van die omgeving. De behoefte om dat onzichtbare terrein dat ik zo diep ervaren kon verder te verkennen en vorm te geven nam toe. Zo begon ik aan mijn Sjamanenpad, een vruchtbaar pad.

In de loop der jaren heb ik onder begeleiding van Ria Font Freide veel mogelijkheden aangereikt gekregen om me spiritueel te ontwikkelen. En steeds ontmoet ik reflecties van vormen, van inspanningen van andere mensen op eenzelfde reis. En dan valt mij bevestiging ten deel van wat ik ook ervaar, al verschillen de vormen. Ik ben een ‘Groene Genezer’, een Genezer vanuit het hartchakra. En mijn vorm is: Genezer door Wezensweten. Dit is het diepe weten dat beklonken is in al wat bezield is. Mijn genezerschap krijgt vorm door vanuit mijn wezensweten contact te maken met een ander wezensweten. Want in de grond is dat Wezensweten één en hetzelfde. Via mijn zintuigen ben ik meer gaan ervaren. Ik kan soms dingen zien voorbij mijn ogen, soms dingen horen voorbij mijn oren en heel vaak: dingen voelen en gewaarworden buiten.. ja wat? Dat kan zich op allerlei manieren aandienen. Wat het eerst kwam en zich het sterkst ontwikkelde is een gevoel van magnetisme, altijd subtiel aanwezig, soms overrompelend sterk. Een belangrijke lering die continu meereist is: loslaten. Ik wilde vérder, dóen, léren! Meer en meer word ik me bewust dat mijn eigen energie en aandacht richten en vervolgens ervaren wat dat oproept, dat dát eigenlijk is wat nodig is. Al wat ik verder lees en studeer is eerder bevestigend dan volslagen nieuw. Harder werken, nog meer studeren levert niet noodzakelijk nog meer op.

In de trancereis die nu volgt komen de twee aspecten die ik noemde, magnetische kracht en loslaten, zo mooi terug. De reis heeft me geholpen dit weer vooraan in mijn bewustzijn te zetten en dat was nodig! Want mijn reisvraag was: Waarom ben ik zo vaak ziek dit laatste jaar? Het antwoord was heel in het kort: omdat ik weer in de valkuil was gestapt van léren, vérder en dóen.

Mijn trancereis

Ik ga met mijn vraag reizen via de aarde naar beneden. Ik start bij mijn zuiderboom, een statige eucalyptus aan de rand van een canyon in het hart van Australië. Mijn linkerwang voelt de zonverwarmde stam en ik voel de warme rode aarde onder me. Ik reis de stam in en zak naar beneden. Daar ben ik een tijdje tussen de wortels van de boom. Geleidelijk komen ondergrondse twijgen vanuit de wortels naar me toe en ze beginnen me te omwikkelen tot ik me voel als een zacht ingebakerde baby. Ik lig ook in een babyhouding onder die prachtige boom, een stukje onder de grond. Als dit mandje waarin ik lig ingebakerd klaar is blijkt het een enorme schommel te zijn, die me heen en weer wiegt en me bij iedere slag verder naar beneden laat zakken. Ik reis door de aarde heen, mijn blik in de richting van waar we heen gaan. Opeens opent de aarde zich aan de onderzijde en kijk ik van grote hoogte op een blauw-groene zee met land. Op dat land zie ik allerlei torens en torentjes. Prachtige vormen en het oogt sprookjesachtig. Steeds dichterbij komend zie ik dat al die mooi vormen slechts ladders en laddertjes zijn. Honderden. Allemaal schots en scheef tegen elkaar aan en deels gestapeld. En ze gaan allemaal nergens heen. Wat idyllisch leek voelt nu als een platte, tweedimensionale wereld.

Wanneer ik inmiddels op het land sta zie ik tussen de ladders door fragmenten van een grote, dikke vorm. Die is van metaal. Hoewel ik geen ingangen zie voel ik dat ze er wel zijn en dat mijn hart de sleutel tot die ingangen is. Ik voel ook dat het metaal lacht. Het is lachend zachtgeel-oranje metaal. Mijn hart opent een ingang en ik kom in een gigantische buis terecht. In mijn verbeelding ziet de supergeleider van CERN er ook zo uit van binnen. Ik zie allerlei kleuren voorbij schieten. Het is prachtig! Alle kleuren die ik ken en ook alle kleuren van alle metaal-elementen. Het is een rijkdom. En ik voel dat ik alles kan zijn, al die metaaleigenschappen: gas, vloeibaar, vast, bros, licht, zwaar, sterk, álles! Ik blijf daar een tijd en ben dan benieuwd naar wat er aan de binnenkant van die ring ligt. Als er een buitenkant is, die ik net ben binnengegaan, dan zou er ook een gebied moeten zijn wat aan de binnenkant van die ring ligt. Opnieuw met mijn hart open ik een ingang aan de andere kant en stap uit de ring. Ik kom middenin een gigantische graancirkel terecht. Ik ben er tegelijk als klein persoon in en ook zie ik het van boven. Een prachtige harmonieuze graancirkel die uit allerlei kleinere graancirkels, die onderling ook weer patronen vormen, is opgebouwd. Ik sta sprakeloos. Dan komt een piertje naar me toe. Het is een soort regenworm maar dan verticaal staand, net zo hoog als het graan van de graancirkel. Het piertje legt me uit dan zijn pijpje hol is om verbinding te maken met de polen. Die zijn magnetisch. Als het piertje dit doet, dan ordent de wereld om hem heen zich vanzelf. Ik zie het ook, het gebeurt voor mijn ogen: als de piertjes zich openstellen op de polen, dan vormen zich graancirkels en al die gevormde graancirkels zijn weer meteen passend in een groter geheel. Ik zie hoe alle gebeurtenissen zich ordenen als in een graancirkel, wanneer je je afstemt op de polen! Ik vraag het piertje of dit altijd zo gaat bij iedereen. Nee, alleen als je een hol piertje bent dat afstemt op de polen, is het antwoord.

Het is geweldig! Ik blijf nog een tijdje in de binnenring. Wanneer mijn vraag opkomt die ik wilde stellen, waarom ik het laatste jaar zoveel ziek ben, krijg ik steeds het beeld van de laddertjes. Ik kan ze eindeloos beklimmen, steeds hoger en verder, maar in feite gaan ze nergens heen ondanks alle inspanning. Maar als ik mezelf tot een hol piertje maak, en me afstem op de polen, dan ordent zich de wereld vanzelf harmonieus. Het is tijd om terug te gaan. Mijn reis is ten einde. Via mijn zuiderboom kom ik terug in de kamer van waaruit ik vertrokken was.

Het effect van deze reis is dat ik nauwelijks meer ziek ben geweest. Vooral omdat ik door dit heldere beeld alles wat op mijn pad komt kan benoemen als: is dit een laddertje-dat- nergens-heengaat of is dit de metalen ring (de essentie, mijn Pad)? Dat is ontzettend helpend. Ik kan het nu gewoon voelen. Dit verhaal schrijven hoort dus bij de ring. En regelmatig maak ik een hol piertje van mezelf. Voor mij zijn trancereizen krachtige boodschappen recht vanuit Wezensweten. In heldere (beeld)taal die ik vatten kan. Trancereizen helpt me voorbij de waarnemingsdrempel van het soms vertroebelend drukke dagelijkse leven. Altijd met informatie in de richting van groeien en heel-worden.